تعیین میزان بروز بروسلوز مزمن متعاقب درمان آنتی بیوتیکی در شهرستان کوهرنگ، استان چهارمحال و بختیاری، سال ۱۳۸۳

چکیده: زمینه و هدف: بروسلوز بیماری مشترک انسان و دام است که از نظر بالینی به حالت های مختلف از جمله بروسلوز مزمن ممکن است تظاهر نماید. هدف از اجرای این مطالعه، تعیین میزان بروز بروسلوز مزمن در بین بیماران درمان شده، بعد از یک سال پیگیری می باشد. روش بررسی: این پژوهش یک مطالعه آینده نگر است که بعد از شناسائی بیماران مبتلا به بروسلوز حاد و تکمیل پرسشنامه های مربوط به خصوصیات دمـــوگرافیک، چگونگی آلودگی آنها به بروسلوز، علایم و نشانه های بیماری و انجام تست های آگلوتیناسیون استاندارد رایت و 2me (2 mercapto ethonol) تحت درمان داروئی قـــرار گرفتند. بعد از گذشت یک سال (1383) با مراجعه به منطقه از همان بیماران مجدداً معیـــار های فوق و میزان پاسخ به درمان های تجویز شده بر اساس علایم و نشانه های باقی مانده و وجود عیار سرمی رایت >160/1 و 2me >160/1 بروسلوز مزمن قلمداد گردید. سپس داده های حاصل از آزمایشات و پرسشنامه های تکمیل شده، با استفاده از آزمون های آماری t، کای دو و آنالیز واریانس مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: در طغیان بروسلوز در سال 1382، 119 نفر مبتلا به بروسلوز حاد شدند که 9/63% بیماران مرد و 3/30% آنها دامدار بودند. آرتریت با 7/88% و تب با 54/78% شایع ترین علایم و نشانه های بیماران بود. در پیگیری بعدی 97 نفر در سال بعد مجدداً شناسائی شدند. رژیم های دارویی استفاده شده برای بیماران عمدتاً ریفامپین و کوتریموکسازول (8/59%) و داکسی سیکلین با ریفامپین (5/17%) بود. 5/17% بیماران تیتر نهایی رایت و5/16% تیتر 2me بالاتر از 160/1 داشتند. 5/15% دچار عود علائم شدند. با توجه به تیتراسیون مثبت رایت و 2me و همچنین باقی ماندن علائم بیماری میزان بروز بروسلوزیس مزمن 5/16% بود. بین نوع داروی مصرفی و عیار نهائی سرمی تست های رایت و 2me و همچنین سیر بالینی بیماران در یک سال بعد رابطه معنی دار آماری بود به طوری که استفاده از رژیم دارویی کوتریموکسازول - ریفامپین باعث بالا رفتن شانس مزمن شدن بیماری بروسلوز گردیده است (001/0p<). نتیجه گیری: میزان بروز بروسلوز مزمن در این مطالعه نسبت به سایر مطالعات داخل کشور و خارج کشور بیشتر بوده که مصرف رژیم های داروئی غیر استاندارد بخصوص رژیم تک داروئی، مصرف نکردن به موقع داروها بعلت سطح آموزش پایین بیماران و دوری از خدمات بهداشتی درمانی، از علل بروز این مشکل در این منطقه جغرافیایی بوده است.